Prolog

  Czy świat może się skończyć? Myślałam, że nie, ale jak widać się myliłam. Stałam wraz z Bove'em na Placu Sprawiedliwości Dystryktu 13. Dystryktu wyrzutków, dla wszystkich, którzy brali udział w powstaniu i dla ich rodzin. Moja matka i ojciec stali przypięci do dwóch wielkich pali, na środku Placu. Najgorsze było to, że dobrze wiedziałam, co się za chwilę stanie. Mój świat się zawali i będę musiała na to patrzeć. Zastanawiałam się tylko, czy nas zabiją w taki sam sposób, ale nie przejmowałam się swoją śmiercią. Myślałam tylko o Bovie. O moim małym braciszku. Obiecałam sobie kiedyś, że będę go chronić, nawet za cenę własnego życia. Jednak, kiedy przyszła na to pora, nie zdołałam. Teraz nie zdołam. Był młodszy ode mnie tylko o dwa lata, a jednak dużo odważniejszy w tej chwili ode mnie. Z podniesioną głową i honorem wymalowanym na twarzy patrzył się prosto na niskiego wzrostu, wyglądającego niegroźnie staruszka. Prezydenta Snowa, który z pocieszną miną spoglądał na moją matkę i pokazywał ku niej dorodną białą różę. Maiłam chęć go zabić. W tym momencie podejść i urwać mu głowę i rzucić ją w stronę  Strażników Pokoju, patrząc jak jego krew plami ich zbroję.  Ale wiedziałam, że to nierealne marzenie. Moja matka, właśnie przez takie marzenia, które próbowała wtopić w rzeczywistość, stoi teraz gdzie stoi.
  Fen Odair, stojący obok mnie i spoglądający na swoją matkę, Annie Odair znajdującą się w tej samej sytuacji co moi rodzice, objął mnie ramieniem i pocałował w czubek głowy. Z moich oczu popłynęły łzy, które tak bardzo chciałam zakryć. Niestety, nie udało się. Łzy płynęły z mych oczu strumieniami. Zauważyłam, że oczy mojego brata, również są przekrwione, one jednak starał się bardziej ode mnie, by nie okazać oznak słabości. Fen również starał się nie zmieniać miny z kamiennej twarzy, na jakąś ukazującą emocje.
  Po chwili prezydent Snow wstał z wcześniej zajmowanego przez siebie tronu i w obstawie kilku Strażników Pokoju podszedł do dawnych zwycięzców Igrzysk przywiązanych do pali na środku Placu. 

  - Stało się, moi przyjaciele!-ogłosił ze słyszalną w każdej literze satysfakcją.- Pojmaliśmy najgorszych wrogów publicznych naszego państwa Panem, a teraz dokonamy tego, co powinniśmy dokonać na samym początku! Teraz zakończy się rebelia, która chciała zniszczyć nasze państwo- powiedział, po czym odszedł kilka kroków do tyłu i dał znak Strażnikom, że mogą strzelać. Odwróciłam wzrok wtapiając się w ramię Fena.
  Pięć ciał upadło martwo na ziemię. Pięć głów rebeli. Peeta Mellark, Katniss Everdeen, Annie Odair, Haymitch Abernatchly i Gale Hawthworne upadli przed nami martwi na ziemię.

--*--

Mamy prolog! Mam nadzieję, że wam się podoba. Chciałam ująć emocję głównej bohaterki i mam nadzieję, że mi się udało. Zapraszam do komentowania :)